Çok değil bundan 20-30 sene öncesine kadar insanın işe kattığı değer umursanmıyor, yapılacak görevler verilerek sadece sonuç bekleniyordu. Personeli işe almak ise çok kolay oluyordu:

Yetkili kişi, bakıyor, süzüyor, düşünüyor, ölçüyor, tartıyor ve  işe alıyordu. İlk hatada kovuyor ve tekrar başkasını süzerek işe alıyordu… Şirketlerde ki yönetim genelde aile bireylerindeydi. Kasada amca duruyor, üretimde dayı kalıyor, muhasebede yenge oturuyor, sekreter ise yeğenleri oluyordu. Böyle olunca da bir çalışan kısım vardı, bir de patron ve ailesi kısmı…

Aradan yıllar geçtikçe, personellerin çalışma koşulları gündeme gelmeye başladı. Hiç sigortası yapılmayan personellerin kısmen sigortaları yapılmaya başlıyor ve özlük hakları gündeme geliyordu.

İşçi açısından hiç sorun yoktu. İşleyen demir ışıldıyordu. Uykusuz, tatilsiz geçen çalışma saatleri vız geliyordu. Sigorta ve hastane ihtiyacı ancak bir hastalıkta akıllara geliyordu. Eve ekmek götürmenin keyfi, mutluluğu her şeye bedeldi…

İşyeri sahibi için,  işletmenin var olması ve en önemlisi verimli olması için çalışanların önemi büyük müydü yoksa? Biri gider biri gelirdi ancak her gelen iyi iş yapar mıydı acaba?  Bir çok işveren gerekirse daha fazla işçi alma imkanı olduğu için rahatlıkla hareket ediyor, çalışanın hakkını umursamıyordu.

1990'lı yıllara geldiğimizde profesyonel iş hayatı tümcesi daha çok hayatımızda yer almaya başladı. Çalışanın işteki verimi konuşuluyor ve iyi hizmet vermek için neler yapılacağı tartışılıyordu.

Teknolojinin hayatımıza girmesiyle birlikte; farklı ülkelerle yapılan iletişimler, yeni şeyler üretmeye sebep oluyor, farklı pencereler sunuyordu…

(yazı dizisinin devamı gelecek)

Saygı Günenç

Ekim/2014