Bir zamanlar, büyük bir dağın tepesine, son derece görkemli bir kartal yuva yapmış. Bir süre sonra kartalın beş yumurtası olmuş. Yumurtalar henüz kuluçka dönemindeyken dağda bir deprem meydana gelmiş. Kartalın yuvasındaki beş yumurtadan biri, depremin şiddetiyle yuvadan düşmüş. Dağın tepesinden yuvarlana yuvarlana vadideki bir çiftliğe kadar ulaşmış. Bu çiftlik bir tavuk çiftliğiymiş. Çiftlikteki tavuklar kendi yumurtlarına pek benzemeyen bu değişik ve biraz da büyük yumurtayı, içgüyle sahiplenmek istemişler. Yaşlı bir tavuk yumurtayı koruması altına almış ve öteki yumurtalardan çıkacak yavrular gibi bu yumurtadan çıkacak canlıyı da eşit şartlarda büyütmeye karar vermiş.

Aradan zaman geçmiş. Kartal yavrusunun dünyaya gelme vakti gelmiş. Kabuğu kırmış ve gözlerini açmış. Her tarafta ona şaşkın şaşkın bakan tavuklar varmış. İçgüdüsel olarak, herkesi ailesi ve arkadaşı sanmış. Yani kendisinin de bir tavuk olduğuna inanmış. Ve onlar gibi davranarak, büyümeye başlamış. Üstelik sadece o kendini tavuk gibi görmekle kalmıyormuş, çiftlikteki tüm tavuklar da onu kendilerinden sayıyor ve ona bir tavukmuş gibi davranıyorlarmış. Kartal zaman zaman içinden, “Ben çevremdeki tavuklara pek benzemiyorum…Acaba ben kimim? diye geçiriyor ama bu kuşkusunu bir türlü dile getiremiyormuş. Ne de olsa o da bir tavukmuş ve tavuk olduğunu bilmeli, kabul etmeliymiş.

Bir gün çiftlikteki öteki tavuklarla birlikte oyun oynarken gökyüzünde kartalların özgürce uçtuklarını görmüş.

Kendini tutamamış, yüreğinde bir anda oluşuveren coşkuyla haykırmış:

‘Aman Allahım, ne kadar güzel uçuyorlar!’ demiş. Ben de onlar gibi uçmak istiyorum…

‘Tavuklar onun bu sözlerine hep birlikte gülmüşler.

‘Sen bir tavuksun,’demişler. ‘Ve şunu asla aklından çıkarma: Tavuklar, kartallar gibi uçamaz.‘

Küçük kartal hemen her gün gökyüzüne bakıyor ve yukarılarda uçan kartalları görmek için heyecanla bekliyormuş. Bir kartal gördüğünde ise çiftlikteki öteki tavukları unutuyor, gökteki kartal gözden kayboluncaya dek büyük bir hayranlık ve özlemle onu izliyormuş.Sonra da tüm hayranlığını ve özlemini, kartal gördüğü her zaman yaptığı gibi, hep aynı sözlerle dile getiriyormuş:

‘Ah Tanrım, ne olur ben de onlar gibi uçabilsem!… Ben de onlar gibi özgürce kanat açabilsem göklerde.’

O böyle konuştukça, çevresindeki tüm tavuklar da her zaman söylediklerini bir kez daha yineliyorlarmış:

‘Vazgeç bu düşlerinden…Sen bir tavuksun ve hep tavuk olarak kalacaksın…’

Aradan uzunca bir zaman geçmiş. Küçük kartal, çevresindeki tavukların her gün birkaç kez yineledikleri bu sözlerinden sürekli etkileniyormuş. Öylesine etkilenmiş ki; sonunda bir kartal gibi göklerde özgürce kanat açmak düşünden vazgeçmiş ve yaşamını bir tavuk gibi sürdürmeyi kabul etmiş. Ve ömrü boyunca bu böyle devam etmiş. Son nefesini verdiği gün, kendisini hala tavuk sanıyormuş…

Kaynak:Bilinmiyor (alıntıdır)