SOMAYI UNUTMADIK… TAM 2 YIL GEÇTİ…

İndim maden ocağına kara elmas diyarına
yeryüzü sıcak olsun diye dost
yıllar boyu kazma salladım suskunca bu zindanda
çocuklarım gülsün diye dost
oysa bizim evde gülen yok…

(Kemal Özer)

Manisa

Soma

15:10

300 işçi alev duvarının arkasında mahsur kaldı… Her yer duman ve saatler ilerledikçe 300’ün üstünde…?…

Kısaca  301 (?) defa canımız yandı…

Eskiden bir kişi hayatını kaybettiğinde; “yaşadı gördü ve bize veda etti.” cümlelerini çok duyardık. Şimdi ise trafik canavarı, çarpık kentleşmenin getirdikleri, toprak paylaşımı, servet paylaşımı, geçim zorluğu, ruh halinin bozulması, facialar, bizi sevdiklerimizden ayırıyor.

Manisa’da yaşanan maden faciası da bunlardan birisi. Bu kadar gözyaşı varken, bu kadar emekçinin son nefesi dumanla dolarken, boğazıma düğümleniyor sözlerim. Kavun deposunun kapısında akıtılan her göz yaşını içimize akıtıyor, acılarını paylaşıyoruz.

Bütün bunlar olurken, benim de nefesim dumanla dolarken, ülkemdeki(şehrimdeki) bazı seslere kulak kabartıyorum:

Ahmet bana yalan söyledi/ acaba hangi telefonu alsam / iş yerinde canım sıkılıyor / kim kiminle nerede / bu gece hangi bara gitsek / ne giysem / banane başkalarından / ben hayatımı yaşıyorum / bak görürsün bu çocuk bana aşık olacak kafalıcam / tşk / slm / nbr / tuvalet selfiesi / benim yaşam tarzım bu / bir daha mı gelicez dünyaya…

Mola istiyorum. Çünkü bu canlar bizim…

MADEN OCAKLARINDA Kİ CAN PAZARINA,

GÜVENLİK ÖNLEMLERİNİN ALINMAYIŞINA,

KAPKARA YÜZÜNÜ AYDINLATAN SICACIK GÖZLERLE BAKAN , TIRNAĞIYLA MADENİ KAZIYAN İŞÇİLERİMİZİN ALDIĞI ÜÇ KURUŞA,

YAŞAM MÜCADELELERİNE,

SESLERİNİ KİMSENİN DUYMAMASINA,

ile ilgili hiç bir şey söylemiyorum.

YASTAYIZ…

Saygı Günenç (13/05/2014)