Kambur bir prensin hikayesini anlatan etkileyici, çok eski bir efsane vardır…

Prens, her şeye sahipti. Ama hiç şanslı olduğunu düşünmüyordu. Çünkü kamburdu… Buna çok üzülüyor ve kendini kötü hissettiği için halkının önüne pek çıkmıyordu. Kendini aynanın karşısında görmeye bile dayanamıyordu.Bir gün sarayın heykeltıraşını çağırıp kamburu yokmuş gibi güzel bir heykelini yapmasını istedi. Heykeltıraş çalışmaya başladı. Zamanı geldiğinde prense, tam görünmek istediği gibi mermer bir heykel sunuldu. Prens çok mutlu oldu. Heykeli bahçede gizli bir köşeye koydu ve her gün oraya gidip sahip olmak istediği görüntüyü uzun uzun seyretti. Aradan aylar geçti…Heykeli her ziyaretinden sonra, hayalindeki gibi dik durmayı denedi. Aradan birkaç yıl geçti…

Bir gün  tüm halkın sarayın bahçesinde toplanmasını istedi prens. İnsanlar her yerden uzun zamandır görmedikleri prensleri için saraya akın ettiler.  Prens son derece mutlu ve gururlu bir yüzle çıktı halkının karşısına. Bakın ve görün! edasıyla halkını selamladı.

İnsanlar onu gördüklerinde gözlerine inanamadılar. Prens artık kambur değildi… Gözünün önünde sürekli kusursuz bir sırtın hayalini yaratmış ve bu ideal görüntü için umudunu yitirmemiş ve sürekli heykeline bakarak öyle olmayı istemişti. Ve sonunda gerçekleşmişti…

(Alıntıdır:”%100 Düşünce Gücü ”   J. E. Addington )

“paylaşmak ayrıcalıktır”

simurg