Buda, bir köyden geçiyormuş. Dinlenmek için durduğunda, insanlar onun alışılmışın dışındaki tarzından dolayı garipseyerek hakkında konuşmaya başlamışlar. Bazıları dahada ileri gidip aşağılayarak en söylenmeyecek şeyleri söylemişler.  İçlerinden birisi de budaya giderek hakkında konuşulanları anlatmış. Buda durmuş, sessizce, dikkatle dinlemiş ve,

“Bana geldiğiniz için teşekkür ederim ama acelem var bir sonraki köye gitmem gerekiyor, bugün size zaman ayıramayacağım, ama yarın daha fazla zamanım olacak. Söylemek isteyip de söyleyemediğiniz bir şeyler kaldıysa sizi yarın dinleyebilirim. Beni bugün için mazur görün” demiş.

İnsanlar inanamamışlar. Bu adam tüm söyledikleri ağza alınmayacak şeylere bir tepki vermeden, sadece dinlemiş, cevap bile vermemişti. Dayanamayıp:

” Bizi duymadın mı? Senin bunlara verecek cevabın yok mu?” diye sormuşlar.

Buda demiş ki:

“Bir yanıt istediysen geç kalmış durumdasın. On yıl önce gelseydin seni yanıtlayabilirdim. Ama on yıldır başkaları tarafından yönlendirilmeye son verdim. Artık köle değil kendimin efendisiyim, kendi içsel ihtiyaçlarıma göre davranıyorum; başkasına göre değil. Beni bir şey yapmaya zorlayamazsın. Sen yapmak istediğini yaptın, kendini tatmin olmuş hissedebilirsin, ama benim açımdan baktığında ben bunların hiçbirini üzerime almıyorum ve almadığım için de bir anlamları yok.

Buda, devam etmiş: “Birisi yanan bir meşaleyi nehire atabilir, nehire ulaşana kadar meşale yanık kalır, nehire düştüğü anda ateş söner, nehir onu soğutur. Ben nehir oldum. Bana küfür edersiniz onlar ateştir, bana ulaştıkları anda benim serinliğimde içinde ateş kaybolur, artık acıtmazlar. Siz dikenleri atarsınız, sessizliğime düşünce onlar çiçeğe dönüşür. Ben kendi yaradılışımın doğasından hareket ediyorum” demiş…

Kaynak:kendinigelistir.com