”Güç” en önemli belirleyicidir.

En güçlü hayvanlardan biri de şüphesiz ki aslandır…

Aslanlar özellikle gece avlanırlar. Tabi ki bu konuda zahmete girmek isterlerse… Öldürmeye programlı sırtlanların gece boyunca avladıkları yiyecekleri ellerinden alırlar. Çok nadir sırtlanları yerler, onların asıl hedefleri avlanmış hazır yiyecektir. Kendilerini yormazlar. Sabah uyandığımızda güçlü bir aslanı bir antilopun üstünde güzel bir ziyafet çekerken, sırtlanları ise uzaktan bakarken aciz ve güçsüz olarak görebilirsiniz. Aslan ancak doyduğu zaman orayı terk eder. Zorla aldığı hazır avdan kalanla da sırtlanlar karınlarını doyurur.  Öyle bir denge ki;  güçlü, çevik sırtlanlar bu korkulu rüyaları aslanı isterlerse kaçırabilir ve avın tamamına da sahip olabilirler. Ancak bunun için bir araya gelmeleri ve geri çekilmeden saldırmaları gereklidir.  Aslana sadece uzaklaşma seçeneği kalır. Hiçbir şey bu kadar gerçek dışı olamaz…

Biz de doğanın bir parçasıyız. Aynı güç dengesi bizde de var. Tek fark sadece ölüm-yaşam mücadelesinin değil, hırsın, güçlü hissetmenin ve sahip olma (vs) mücadelesinin de içimizde var olması…

Diyelim ki harika bir iş çıkardınız ve başarınızı iş arkadaşınızla/yöneticinizle paylaştınız. Siz arkanızı döner dönmez patronun, anlattığınız kişiye başarısı için övgü dolu sözler söylediğini duyabilirsiniz. Birileri çalışmanızı rahatlıkla üstlenebilir ve siz bile onun yaptığına inanabilirsiniz. Ne kadar sık karşılaşıyoruz değil mi? Ancak bireysel başarı bir karın doyumluğudur. Ekip başarısı ise süreklilik arzeder ve en güçlü projelerin ortaya çıkmasını, en iyi çalışmaların yapılmasını ve sonuca ulaşmayı sağlar. En güçlü varlık, en yetkin çalışan bile, tek basına ekipten daha güçlü olamaz… Mücadele ederseniz,  kişiselleşip bireysel yarışa girmez ve girilmesine izin vermezseniz;  aslana sadece uzaklaşma seçeneği kalır…